Dag 8 Canyon Point
08-09-2012 Canyon Point
Wat een dag. Een dag vol spanning en avontuur. Maar zoals je merkt, schrijf ik nog steeds een verhaaltje, dus still alive! Goed, ik zal aan het begin beginnen en dat was
vanochtend om vijf uur. De wekker liep toen al af. Ja, dat noemen ze vakantie! Zo konden we wel mooi van de zonsopgang genieten. Zelfs vanuit de badkamer had je uitzicht op de Mesa (de rotsen). En
voor beiden een douche, wat wil je nog meer. De eerste zonnestralen kwamen net even over zessen boven de rotsen uit. Prachtig! Tijd om te ontbijten. Voor de lange dag werd het een oatmeal en
multigrain pancakes. Om zeven uur stond onze gids Yermo klaar om te vertrekken. Ja, gisteren hebben we toch maar besloten om een gids mee te nemen. Door de modderstromen zijn de wegen erg slecht
zodat ons punt Pole Hole in South Coyote Buttes geeneens bereikbaar was. Daarnaast zijn er helemaal geen wandelingen uitgezet. Dus de kans dat je zou verdwalen in een gebied zo groot als half
Nederland is zeer groot. Dus gisteren adviseerde Yermo dan ook een gids mee te nemen. Gelukkig was hijzelf beschikbaar en gingen we gezamenlijk op pad. Het eerste stukje was nog de Highway 89
richting het westen. Even voorbij het ranger station doken we links de grindweg op. En wat voor een grindweg! Door de modderstroom waren er diepe kuilen ontstaan, maar voor de rest hadden ze het
weer aardig gerepareerd met zand. Bij de Wire Pass hebben we nog een sanitaire stop gemaakt. Vanaf hier vertrekt de wandeling naar ‘the Wave'. We zaten dus nog in North Coyote Buttes. De Wave is
heel bekend en ziet er uit als een golf. Jawel, vandaar de naam Wave. Aangezien er maar twintig mensen per dag het gebied in mogen, is er een hele loterij voor nodig om de tickets te verdelen. We
hebben dat wel geprobeerd, maar helaas. Yermo vertelde ons echter dat de South Coyote Buttes net zo mooi zijn en zelfs veel groter en meer verschillende kleuren. Richting het zuiden werd de weg
steeds slechter en ging het grind over in mul zand. Soms scheurde hij met veertig miles per uur door het zand. En dan te bedenken dat er maar één spoor is. Als dat maar goed gaat! Tot nog toe wel
en zo kwamen we rond half tien aan bij Cottonwood. Na wederom een pitstop, maar dit keer in de vrije natuur, gingen we te voet verder. Door het mulle zand leek het wel of we op het strand liepen.
Maar met het kleine struikgewas toch heel anders. Door de vele regenval van drie weken geleden waren er nu veel bloemen. Prachtig! Maar dat was pas het begin. Eenmaal bij de rotsen aangekomen viel
ons mond open. Wat prachtig! Die kleuren en die lijnen. Het zijn allemaal versteende zandduinen, vandaar die mooie lijnen. Yermo liet ons de mooiste plekjes zien. Door de regen van laatst waren er
nog kleine poeltjes waarin de rotsen weerspiegelden. Ja, dit is niet uit te leggen hoe mooi dit allemaal wel niet is. Op een gegeven moment hebben we even een rustpauze gemaakt. Zittend op de
rotsen met een waanzinnig uitzicht. In de verte kon je zelfs Bryce Canyon zien liggen. Ook op de terugweg kon ik niet stoppen met foto's maken, met als resultaat ruim tweehonderd foto's. Na twee en
een half uur genoten te hebben van al het moois, waren we weer terug bij de auto. Daar kregen we eerst nog een heerlijk koud watertje met een energiebar. Als lunchplek had Yermo een ander plekje op
het oog, namelijk White Pocket. Onderweg zagen we ‘m al in de verte liggen. Een enorme witte rots middenin een relatief vlak landschap. Ook nu had Yermo er weer een rap tempo in zitten, Foto's
maken lukte daarom niet en besloot ik de camera maar eens op filmen te zetten. Nog nooit gedaan, dus dat was even puzzelen. Ook het filmen was vrij lastig door de kuilen en het mulle zand. Als dat
maar weer goed gaat............ Dit keer dus niet. Ineens was daar een tegenligger en met maar één spoor geeft dat problemen. Voordat we het wisten was daar een enorme knal en vlogen de airbags om
je oren. Wat een mazzel dat ik achterin in het midden ook m'n gordel om had! Dat ik gelijk zo'n spectaculair filmpje zou maken! Maar de schrik zat er wel even goed in. Gelukkig stapte we allemaal
zonder kleerscheuren uit, alleen wat onder het witte stof van de airbag. Onze auto zat behoorlijk in elkaar. Ja, daar sta je dan in de middle of nowhere. En nu? Yermo kon de auto nog wel starten.
Vervolgens heeft hij de auto aan de kant gezet. D'r lekte van alles, dus veel meer kon er niet mee gereden worden. We hadden echt de mazzel dat de andere auto minder schade had zodat die nog wel
kon rijden. Zij brachten ons toen naar het ranger station waar de baas van Yermo ons kwam ophalen. Na ruim twee uur door het zand geploegd te hebben kwamen we daar aan en had Yermo ook weer bereik
met z'n mobiele telefoon. Ondertussen werden de verzekeringspapieren ingevuld en konden wij op een grote plattegrond zien waar we nu allemaal geweest waren. Tegen drieën waren weer ‘thuis'. Wat een
avontuur! Op onze veranda hebben toen ons lunchpakketje opgegeten, twee overheerlijke sandwiches. Het was dus geen mixed salad geworden door al die kuilen en de klap. Ook de broodjes hebben het
overleeft. Om de spanning te ontladen hebben we nog een korte trail gelopen en heel toepasselijk de Coyote trail genaamd. Laten we daar nu net vandaan komen! De trail zelf was niet zo spectaculair,
dus namen we een alternatieve route. En zo kwamen bovenop de rots uit met uitzicht op het resort. Wat een waanzinnige plek! Eenmaal beneden gingen we ons opmaken voor het avondeten. Het wordt hier
snel donker, dus de desert view is dan één zwart gat. We hadden daarom weer een lekker tafeltje aan het zwembad. Dit keer trakteerden we onszelf op een lekker flesje wijn en genoten we van een
filet mignon en gevulde tortelloni met een caesar salad. Ondertussen konden we ook van mooie fluitmuziek genieten. En dat live! Een local, Trace Joseph speelde op een soort Indianenfluit. Echt de
muziek van hier! Een mooie afsluiting van een bijzondere dag!
Dag 7 Canyon Point
07-09-2012 Canyon Point
Vanochtend waren we d'r weer vroeg bij. Nu is het niet heel erg om hier je oogjes open te hebben. Wat een uitzicht! Voor het ontbijt kozen we dan ook voor de dessert view. En
ondertussen genoten we van een French toast, maar dan van notenbrood en banaan. En de scrumbled eggs natuurlijk. Om elf uur stonden we pan en pan klaar voor onze eerste excursie, de slot canyon
Hummer tour. Een drie uur durende tocht naar Secret Canyon, een slot canyon in het Navajo Reservaat. Onze gids Matt had een mooie Hummer meegenomen. Het eerste stuk tot aan Page was nog de gewone
weg, maar niet veel later werd het echt off-road. Met zo'n Hummer was dat geen probleem. Op een gegeven moment moesten we zelfs een stukje van 43% naar beneden. Geen enkel probleem voor die bak.
Onze auto zou er wat meer problemen mee hebben! De sanddunes waren helaas door een vloedgolf van drie weken geleden voor een gedeelte weggeslagen, anders hadden we die ook nog meegepakt. Maar nu
waren het rechte wanden geworden en dat is voor een Hummer zelfs veels te veel. Ja, een vloedgolf, dat verwacht je hier niet in het dorre gebied, maar ook hier kan het dus behoorlijk regenen.
Eenmaal bij de canyon aangekomen ging er net een groepje weg en waren we vervolgens dus helemaal alleen. Dat is bij de Antelope Canyon wel anders. Daar ben je gauw met vijftig tot honderd andere
gasten. Die slotcanyon is dan ook iets bekender, maar de Secret Canyon was zeker niet minder mooi! Al gauw werd de canyon heel smal en had je een prachtig schouwspel van kleuren. De gids zorgde ook
voor leuke plaatjes door soms wat zand op te gooien in het zonlicht. Waanzinnig gewoon! Je kwam gewoon ogen tekort. En dan te bedenken dat de rotsen versteende zandduinen zijn. Het voelde ook heel
zacht. Aan het einde van de Secret Canyon hadden we weer de ruimte en liepen we weer in de zon. Dat voelde je gelijk. Dezelfde weg terug was totaal anders! Omdat je nu met de stroom mee liep, waren
de ‘golven' in de rotsen heel anders. Dus geen straf om dezelfde weg terug te lopen! Ook de hummer moest dezelfde weg terug, dus nu de 43% omhoog. Ongelooflijk dat dat kan! Om twee uur waren we
weer ‘thuis'. Wat een waanzinnige tour! Vervolgens hebben we eerst wat gegeten voordat we lekker op onze veranda gingen relaxen. Ze hadden een overheerlijke Griekse pizza en genoeg voor ons
tweetjes. Op de veranda heb ik eindelijk een selectie kunnen maken van drie dagen foto's. Dat was best wel even een klus. Nu ben ik weer helemaal bij. Morgen weer een nieuwe dag met nieuwe foto's.
De middagactiviteit lieten we voor wat het was. Want eenmaal klaar met de foto's was het zowat tijd om te gaan eten. Dit keer het visje van de dag, maar wat het nu was, geen idee. Het moest iets
weg hebben van tonijn, maar het was veel zachter. Ook mooi dat ze hier een open keuken hebben en je kan zelfs aan de ‘keukentafel' eten. Wel lekker warm bij die hout gestookte ovens. Buiten koelt
het overigens ook weinig af zodat ik gewoon heerlijk met korte mouwtjes buiten kan zitten. Om tien uur werd het tijd om ons mandje op te zoeken, want morgen wacht ons een lange dag die om vijf uur
zal beginnen. Jawel, het is vakantie!
Dag 6 Vail - Canyon Point
06-09-2012 Vail - Canyon Point
Vanochtend zou om zes uur de wekker gaan, maar we waren alweer wakker. Een uurtje later liepen we naar buiten voor ons ontbijtje bij Starbucks. Zo op de vroege morgen was het nog
aardig fris, dus geen terras dit keer. Met het uitchecken troffen we Kiki nog weer even en om kwart voor acht gingen we dan echt Vail verlaten. Het was weer prachtig weer dus we hadden mooi
uitzicht onderweg. Wat is het toch mooi hier! Na twee uurtjes toeren konden we de auto inleveren en twee tellen later zaten we in de shuttle naar het vliegveld. Vervolgens was het op zoek naar de
incheckbalie van Great Lakes, jawel dat is de naam van de vliegmaatschappij. Het inchecken ging heel relaxed en de labels voor de koffers werden gewoon nog met de hand geschreven. Voordat we naar
de gate gingen hebben we in de grote hal onder het ‘tentdoek' nog een broodje gegeten. Onderweg naar de gate zagen we al een vliegtuigje staan van Great Lakes en dat was inderdaad een klein kreng.
Nu hadden we rij 8 stoel A en C. Nou, dat was de één na laatste rij. Ja, wat wil je met negentien zitplaatsen. En maar twee stoelen per rij, dus we hadden zowel gangpad als windowview. De pilot
himself vertelde nog wat en vervolgens gingen we op pad. Ja, zo'n klein kreng is heel gevoelig dus eenmaal bij de Rocky's aangekomen ging ie aardig heen en weer. Helaas was er best wel wat
bewolking, maar na anderhalf uur vliegen waren we zowat bij onze eindbestemming voor vandaag. Ondertussen zagen we een mooi landschap onder ons voorbij trekken. Wat een vlucht! Op page aangekomen
werden we gelijk verwelkomt door Robbie van Amangiri. Twee tellen later werden onze koffers binnen gebracht. Jawel, gewoon met het handje en niks geen bagageband. Vervolgens werden we met een BMW
750-serie naar het resort gebracht. Niet verkeerd! Bij het resort aangekomen kregen we eerst een rondleiding. En voordat we naar de kamer gingen hebben we eerst nog lekker wat gegeten met uitzicht
op het zwembad. Onze kamer had overigens ook een mooi uitzicht. Geweldig gewoon!!! Wat een kamer! Dit is gewoon niet uit te leggen! Zo mooi! De kamer had ook een soort veranda een met openhaard.
Daar hebben we even lekker gezeten voordat we gingen hiken met de gids. Iedere dag om acht uur in de ochtend en vijf uur in de middag is er een hike met een gids. Dit keer stond de hoodoo trail op
het program. Wat een waanzinnige trail! Al gauw had je mooi uitzicht op het resort en even later op de hoodoo's, een soort champignon-achtige rotsen, gevorm de weer en wind. Na een goed uurtje
waren we weer terug. Op onze eigen veranda hebben we toen genoten van een haardvuurtje met een lekker drankje. Al gauw ging de zon onder en werd het opfrissen voor het avondeten. We hadden een
heerlijk tafeltje aan het zwembad. En wat een heerlijke temperatuur! Na het lammetje en het varkentje werd het nog een koffie voordat we terug naar de kamer gingen. Wat een waanzinnige plek!
Weltrusten!
Dag 5 Vail
05-09-2012 Vail
Laten we vanochtend toch weer vroeg wakker zijn! En dat terwijl we konden uitslapen. Het weer was wederom prachtig, dus gingen we weer lekker op het terras van Starbucks zitten
met een heerlijke koffie en dit keer een bagel met creamcheese en voor de vitamientjes een vruchtensapje. In de Vail Daily zagen we nog leuke huisjes staan, maar de prijs viel tegen. Ook hier heb
je pas een leuk optrekje voor één á twee miljoen, dollar wel te verstaan. Na het ontbijtje hebben we eerst nog wat foto's gemaakt van Vail, want zondag is daar weinig van terecht gekomen met de
markt. Nu was het ook een stuk minder druk, eigenlijk gewoon stil. Nu wordt met Labor day op de eerste maandag van september het einde van het zomerseizoen ingeluid. En zoals we in de krant lazen
is op de dinsdag erna de puppy plunch, ofwel dan mogen de honden een duik nemen in het zwembad. Voordat we op pad gingen richting Beaver Creek spraken we Kiki nog bij de receptie. Ze is ook een
Nederlandse maar werkt dus in het hotel. Geen verkeerde plek om te werken! Veel Nederlanders spreekt ze hier niet en wij zijn er dan ook nog geen één tegengekomen. Van Kiki kregen we het advies om
de Beaver Lake trail te lopen in Beaver Creek. Zo gezegd, zo gedaan. Naar Beaver Creek was maar een klein half uurtje rijden, dus ietsjes minder dan gisteren. Voordat we het dorp inreden, werden we
verwelkomt door een aardige vrouw en kregen we twee plattegrondjes. Hierop zagen we de trails, waaronder de Beaver Lake trail. Eerst gingen we het dorpje in om nog een pet te scoren. Moppie was de
zijne vergeten en om geen zonnesteek op te lopen toch maar eentje gekocht. Daarna streken we nog eerst even neer in een loungebank bij Metropolitan voor de eerste cheesecake deze vakantie. En wat
voor een cheesecake! En toen op naar Beaver Lake! Het eerste stukje was de '5 Senses trail' voordat we bij het begin van de Beaver Lake trail aankwamen. Vervolgens ging het gestaag omhoog om zo een
totaal hoogteverschil van 400 feet te overbruggen. Ondertussen hadden we prachtige vergezichten. Net voor Beaver Lake moesten we ons eerst nog registreren door een formuliertje in te vullen en na
anderhalf uur hadden we de 2,8 kilometer er op zitten, met als resultaat Beaver Lake. We vonden een mooie boomstam aan het ietwat bruin meer om van het uitzicht te genieten. Ondertussen kwamen er
eekhoorntjes polshoogte nemen. Brutale apen! De terugweg ging niet veel sneller, maar was wel minder vermoeiend. Het laatste stukje kwamen we door het Beverly Hills van Beaver Creel. Wat een
prachtige pandjes, zeg! Om half zes streken we weer neer in de loungebank van Metropolitan voor heerlijke bruschetta's. Gelukkig was het daarna niet meer zo ver rijden naar ‘huis'. Dit keer wilde
we in het hotel eten bij Block 16. Maar helaas, sinds maandag is het alleen nog maar van donderdag tot en met zondag open. Gelukkig hadden we genoeg keus in Vail. Het werd Sweet Basil. We waren d'r
al een paar keer langsgelopen en het had ook een leuke bar. Dat hadden er meer bedacht! We moesten zelfd wachten op een tafeltje, maar dat was geen straf om met een prosecco aan de bar te zitten.
Dit keer werd het wel een voorafje, namelijk een gedeelde caesar salad en wat gerookte zalmrolletjes in een heerlijke yoghurtsaus. Daarna nog een filet mignon en halibut. Eenmaal terug in het hotel
moesten we nog wel eerst de koffers pakken. Helaas, want Vail is een mooie plek. Een hele mooie plek! Dit moeten we gewoon ook een keer in de winter proeven. Tot een volgende keer Vail!!!
Dag 4 Vail
04-09-2012 Vail
Wat lagen de bedjes weer heerlijk! En in één keer doorgeslapen tot half zeven, dus die jetlag is inmiddels wel verwerkt. Dit keer hebben we niet in het hotel ontbeten, maar zijn
we lekker op het terras van de Starbucks gaan zitten met een heerlijke koffie en een plak pumpkincake. Wat was het alweer warm, zeg! En omdat we zo lekker op het terras zaten, duurde het wel even
voordat we op pad gingen. Vandaag stond een ritje Aspen op het program. Onze eerste stop werd Leadville. Een klein plaatsje in western stijl. Het leek wel of de tijd had stil gestaan. Even buiten
Leadville had jet Turquoise Lake, maar er was weinig turquoise aan, het had meer weg van het Henschotermeer. De volgende stop was Twin Lakes met inderdaad twee meren. Hier hebben nog even lekker
een plakje pumpkincake opgegeten. Even voorbij het dorpje Twin Lakes begon het echte werk, de Independence Pass. Een waanzinnig mooie weg, met weidse vergezichten en maar een paar haarspeldbochten.
Eenmaal boven aangekomen had je nog een mooi uitkijkpunt. Het hoogste punt van de pas ligt zelfs op 12.095 feet, of te wel 3.686 meter! Dat is bijna niet voor te stellen. Vervolgens was het nog een
half uurtje naar Aspen. En ook deze kant van de pas was prachtig, met zelfs nog een kleine canyon langs de weg. In Aspen aangekomen hebben we de auto bij het visitor's center in de parkeergarage
gezet. En al lopend zijn we het plaatsje gaan verkennen. Maar dat werd eerst nog een terras voor een verlate lunch, ofwel een heerlijke burger met frites en een caesar salade met zalm. Voor de rest
was het dorp niet bijzonder. Het heeft dan een naam en je ziet hier wel de leuke winkeltjes zoals een Prada, maar het heeft totaal geen sfeer. Dan is Vail vele malen mooier! Maar toch een keer leuk
om gezien te hebben en die Independence Pass wilde ik zeker niet missen. Overigens namen we de pas niet ook nog op de terugweg, maar reden we door naar Glenwood Springs. Ondertussen zagen we op de
thermometer in de auto dat het buiten 90 Fahrenheit was, of wel ruim 32 graden! En dan te bedenken dat het halverwege deze maand al op de pas gaat sneeuwen! Bij Glenwood Springs namen we de
snelweg, de Interstate 70, naar het oosten. Onderweg zagen we op borden dat vrachtwagens in de maanden september tot en met mei sneeuwkettingen bij zich moeten hebben. Bizar met deze temperatuur!
En even voor Vail hebben we nog weer een stop bij de City Market gemaakt om spul te halen tegen zonnebrand en wat extra zonnecrème. Ja, op deze hoogte gaat dat veels te snel. Pas om kwart voor
zeven waren we weer ‘thuis'. Voor het eten bleven we dicht bij huis. Het werd overheerlijke pasta bij Campo de Fiori. Voor de spijsvertering hebben we nog wel eerst een rondje Vail gemaakt, voordat
we weer van de heerlijke bedjes gingen genieten. Weltrusten!
Dag 3 Vail
03-09-2012 Vail
Goeiemorgen! Zo, die wekker liep al om zeven uur af. En dat terwijl ik net weer lekker in slaap was gevallen, nadat ik vanaf half vier zo'n beetje wakker heb gelegen. Nee, die
jetlag is nog niet verwerkt. Ook dit keer hebben we in het hotel ontbeten. Nu geen buffet, maar iets van de kaart, oftewel een heerlijke oatmeal en een omeletje. En voordat we echt op pad gingen,
hebben we nog een broodje en pumpkin-brood gehaald in het dorp. Vervolgens gingen we al lopend naar Lionshead Village, zo'n vijftien minuten lopen. Maar het was prachtig weer, dus wat wil je nog
meer! Nadat we de tickets voor de gondel hadden gekocht gingen we bij The Arrabelle nog eerst even op het terras een kopje koffie drinken. En wat was het al warm! Om tien uur kwam de gondel In
beweging. En even later zaten ook wij op 3.155 meter. Wat een wijds uitzicht! Vervolgens werd het de 'Grand Escape' trail naar Wildwood op 3.347 meter hoogte. Inmiddels hadden we d'r minder moeite
mee met die hoogte. Tijdens de klim had je prachtige vergezichten. Wat een mooi gebied! Dat moet ook 's winters fantastisch zijn! Ooit gaan we dat beleven! Al snel waren we bij Wilwood waar we
lekker op een picknickbankje het plakje pumpkinbread hebben opgepeuzeld. Blijkbaar is het tentje alleen in de winter open, maar we hadden zelf al voer meegenomen. En omdat we zo snel boven waren,
hebben we ook nog maar even de Ptarmigan Loop trail genomen. En aansluitend de Ridge Route terug naar de lift. Onderweg hebben we nog een mooie steen gevonden om ons broodje te nuttigen. In de
verte hadden we uitzicht op een plaatsje. Zou dat Aspen zijn? Dat moeten we dus nog even navragen. Ondertussen kwamen de donkere wolken weer opzetten. En net bij de eerste spatjes waren we weer
terug bij de lift. We gingen toen ook maar gelijk naar beneden. En eenmaal daar aangekomen zagen we dat de lift gesloten was. Ja, het waaide inmiddels behoorlijk boven. Dan hadden we mazzel gehad
dat wij nog beneden zijn gekomen! In Lionshead Village zijn we in een koffiebar neergestreken voor een bakje koffie en ondertussen wachtend totdat de regen voorbij was. En niet veel later was het
gewoon weer droog en prachtig weer. Toch wel bijzonder hoe snel dat hier kan gaan. Nadat we nog wat winkeltjes hadden bekeken gingen we met de bus terug. En dat gewoon gratis! Voordat we wat gingen
drinken zijn we op zoek gegaan naar een knieband. Natuurlijk had ik die niet meegenomen van huis en dit jaar weinig aan trainen gedaan, dus m'n knietje vond die 6,6 km op en neer niet echt fijn. De
Pharmacie in het plaatselijke ziekenhuis was vanwege Labor day (een soort dag van de arbeid op de eerste maandag in september) dicht. Dan maar naar de City Market, alleen hadden we dan wel de auto
nodig. Dat was geen probleem, die werd gewoon even gehaald. Even later liepen we in een giga supermarkt. En jawel hoor, daar hadden ze een knieband. Terug in het hotel hebben we eerst nog even wat
gedronken voordat we ons gingen opfrissen voor het avondeten. Dit keer gingen we naar Terra Bistro. En omdat die even buiten het dorp lag, hebben we een stukje de bus genomen. Onze ober Tom was
zeer vriendelijk en heeft ons een lekkere salade aanbevolen. Niet te groot en heerlijk als voorafje. En vervolgens nog een mals stukje vlees en dun gesneden tonijn. Wat was dat allemaal heerlijk!
Genieten! Op de terugweg namen we ook maar weer voor een halte de bus. Inmiddels was het ook een stukje frisser geworden. En al die sterren aan de hemel, dat belooft veel goeds voor morgen! We
zullen het gaan beleven! Maar eerst nog weer ven van onze heerlijke bedjes genieten.
Dag 2 Vail
02-09-2012 Vail
Goooood morning! Wat hebben wij lekker geslapen, zeg! Natuurlijk waren we om half zes even wakker, maar vervolgens moest de wekker ons om negen uur wakker maken. Een uurtje later
zaten we heerlijk aan het ontbijt in ons hotel. D'r was van alles, van French toast tot aan de scrumbled eggs, yoghurt met cereal en heerlijk vers fruit. Vandaag stond in het teken van het
VVV-onderzoek in Vial. Dus eerst maar even in het hotel naar een plattegrond vragen. Daarnaast kregen we ook alvast wat informatie over hikes voor de volgende dagen. Dat wordt nog wat, want ik ben
nu al buiten adem.We zitten dan ook al op een hoogte van 2.500 meter! Met de hike van morgen komen we uit op ruim 3.300 meter. Dan is het maar goed dat we vandaag alleen maar een beetje
acclimatiseren. Eenmaal buiten waren daar gelijk allemaal kraampjes, ofwel ‘Gourmet on Gore'. Overal kon je van alles proeven, van wijn tot lekkere hapjes en daarnaast ook kraampjes met
kunstwerken. Heel gezellig dus! Ondertussen gingen we gelijk ook maar wat winkeltjes is en heel toevallig vond ik een mooi shirt. Nou, de uitkomst van het VVV-onderzoek is nu al uitmuntend. Wat een
mooi dorp is dit, zeg! Prachtige pandjes in alpine stijl, kleine straatjes en leuke winkeltjes. Kortom, dit moeten we zeker ook een keer in de winter zien! Na dat we de East Meadow Street, de Gore
Creek Drive en de Bridge Street hadden gezien, streken we neer bij Starbuck's. Daar hebben we even heerlijk op het terras genoten van een lekkere koffie. Tegenwoordig vragen we gewoon of ze wat
ruimte overlaten voor wat melk, dan doen ze ‘m niet helemaal vol en is ie ook wat sterker. Daarna hebben we nog wat extra informatie bij het VVV gehaald en ondertussen begon het hard te waaien met
een fikse bui tot gevolg. Verplicht dus even een pauze, maar met genoeg leesvoer en een heerlijke bank. Even later was het alweer droog zodat we onze weg langs de kraampjes konden vervolgen.
Vlakbij het hotel werd het tijd voor een prosecco op het terras met een heerlijk kaasplateautje. Alleen we zijn hier in Amerika dus dat was een groot kaasplateau. Ondertussen ging het opnieuw hard
waaien en kwam er weer wat regen naar beneden, maar gelukkig zaten we onder een overkapping. En niet veel later was het gewoon weer droog. Om half zeven hadden we al een tafeltje gereserveerd in
restaurant La Tour. Best wel betijds, maar anders werd het een uurtje later en het tijdsverschil is natuurlijk nog niet helemaal verwerkt, al hebben we ‘m gister lekker doorgetrokken. La Tour was
een klein restaurant met heerlijk eten; zalm en lamsrack met ravioli. En dit keer normale porties. Dus dat was genieten! Voordat we ons mandje in doken, hebben we nog een rondje Vail gemaakt. Goed
voor de spijsvertering. En om kwart over negen lagen we d'r al in. Ja, dat tijdsverschil is nog niet verwerkt en morgen staat onze eerste hike op het program. Weltrusten!
Dag 1 Amsterdam - Vail
01-09-2012 Amsterdam - Vail
Het is weer zo ver! Om kwart voor vier liep de wekker al af. Ja, lekker vroeg voor in de vakantie! Zo konden we het wel op ons gemakje doen. Klokslag half zes stond Chris voor de
deur om ons naar Schiphol te brengen. Op dit tijdstip rijden er op zaterdag nl. nog geen metro's. Alleen eerst dus nog even de auto bij de bank neergezet (ja, policy van de bank). Maar dat was zo
gepiept. Ook de koffers afgeven was een fluitje van een cent, zodat we om tien voor half zeven al konden gaan shoppen. Wie ons kent weet beter, want dat werd gewoon koffie drinken met een broodje.
We hebben nog wel even bij de luchtjes gesnuffeld, maar meer ook niet. Een uurtje later moesten we al boarden. Voor de check werd nog eerst een heel interview afgenomen aan een statafel (alleen de
drank en de nootjes ontbraken). Ook de check verliep soepeltjes omdat we gewoon alles konden aanhouden. Niet veel later zaten we in het vliegtuig. We hadden weer een riante plek uitgekozen zodat je
tenminste je benen lekker kon strekken. En dat is zeer aangenaam tijdens een vlucht van ruim negen uur. Een klein kwartiertje later dan de oorspronkelijk vertrektijd verlieten we de gate. En al
vrij snel daarna hingen we in de lucht. Dat was dus geen vertrek vanaf de Polderbaan. En binnen het half uur kregen we al te drinken én te eten. En wel een heerlijk omeletje met kaas, een broodje
kaas en fruit. Dat ging er wel in! Daarna werd het tijd om de oogjes dicht te doen, want het zou nog een hele, hele lange dag worden. En trouwens, door de bewolking was er toch niets te zien en
volgens de route op het scherm zouden we ook niet boven Groenland uitkomen, maar net ten zuiden daarvan. Ondertussen kregen we wat te drinken en na vier uurtjes vliegen kregen we daar ook wat
pretzels (gezouten krakelingetjes) bij. Die waren wel erg lekker zodat ik nog maar een zakje ben gaan halen. Ondertussen zagen we toch nog in de verte Groenland liggen. Gaaf hoor! Vervolgens hebben
we zo'n beetje de hele vlucht liggen doezelen. Zouden we moe zijn geweest? Vijf kwartier voor de landing kregen we nog een warm broodje met een vulling van tomaat en kaas en een bakje ijs als
toetje. Nou, dat ging er zeker wel in! Eenmaal op Atlanta aangekomen moesten we gewoon eerst onze koffers ophalen. En dat duurde best wel lang. Even verder op konden we ze alweer afgeven voor de
volgende vlucht. En dit keer moesten we bij de check wel de schoenen uit. Met het treintje gingen we vervolgens naar de andere gate waar we nog net tijd hadden om van een heerlijke burger te
genieten. Ondanks dat we een overstaptijd hadden van 2½ uur ging het allemaal maar net. Op de vlucht naar Denver zaten we iets minder riant, of eigenlijk gewoon behoorlijk krap. Maar goed het was
maar een vlucht van 3½ uur en daar heeft ie nog een half uurtje vanaf weten te snoepen. Na wat water pretzels waren we om vier uur lokale tijd dan eindelijk in Colorado. Ja, dat Denver blijft wel
een aardig vliegveld met een dak dat lijkt op tentdoek, tenminste de vorm dan. Eenmaal buiten met de koffers bemerkte we hoe warm het hier wel niet was. Mijn hemel, dat was effe wennen! Vervolgens
werden we met het busje van Budget cars naar de huurauto gebracht. In het kantoortje stond alleen een behoorlijke rij. Daar hadden we niet op gerekend. Maar ineens viel ons oog op een balie met
'Budget.com paid' erboven. En laten wij de auto al via internet besteld en betaald hebben. Dat ging een stuk sneller. Eindelijk konden we aan ons laatste traject beginnen. Nog voor half zes reden
we richting Vail, zo'n 200 kilometer. Inmiddels was het al wel half 2 in de nacht Nederlandse tijd. Best wel laat! Maar onze eerste geboekte vlucht zou ook veel eerder aankomen. Het was een hele
mooie weg, de interstate 70. Op een aantal plekken had je de mogelijkheid om je sneeuwkettingen om te doen. Nee, nu niet hoor! Maar 's winters zal dat wel even anders zijn! Een half uurtje voor
Vail hebben we nog even koffie gedronken bij Starbucks in Dillon. Zo kwamen we in ieder geval een beetje wakker aan in Vail. Met onze Frans in de auto reden we zo naar het hotel. Niet verkeerd! En
wat een lobby! Alleen onze kamer lag naast die van een stel met jengelende kids, dus dat werd gauw een andere kamer. En om de dag mooi af te sluiten hebben we in de bar nog een drankje genomen en
nog weer wat gegeten. Om half 11 lokale tijd werd het dan eindelijk bedtijd. En dat is omgerekend gewoon half 7 in de ochtend Nederlandse tijd! En dat te bedenken dat we om even voor vieren in de
ochtend zijn opgestaan. Dat is gewoon meer dan 24 uur! Geen wonder dat we direct in slaap vielen.