08-09-2012 Canyon Point

Wat een dag. Een dag vol spanning en avontuur. Maar zoals je merkt, schrijf ik nog steeds een verhaaltje, dus still alive! Goed, ik zal aan het begin beginnen en dat was vanochtend om vijf uur. De wekker liep toen al af. Ja, dat noemen ze vakantie! Zo konden we wel mooi van de zonsopgang genieten. Zelfs vanuit de badkamer had je uitzicht op de Mesa (de rotsen). En voor beiden een douche, wat wil je nog meer. De eerste zonnestralen kwamen net even over zessen boven de rotsen uit. Prachtig! Tijd om te ontbijten. Voor de lange dag werd het een oatmeal en multigrain pancakes. Om zeven uur stond onze gids Yermo klaar om te vertrekken. Ja, gisteren hebben we toch maar besloten om een gids mee te nemen. Door de modderstromen zijn de wegen erg slecht zodat ons punt Pole Hole in South Coyote Buttes geeneens bereikbaar was. Daarnaast zijn er helemaal geen wandelingen uitgezet. Dus de kans dat je zou verdwalen in een gebied zo groot als half Nederland is zeer groot. Dus gisteren adviseerde Yermo dan ook een gids mee te nemen. Gelukkig was hijzelf beschikbaar en gingen we gezamenlijk op pad. Het eerste stukje was nog de Highway 89 richting het westen. Even voorbij het ranger station doken we links de grindweg op. En wat voor een grindweg! Door de modderstroom waren er diepe kuilen ontstaan, maar voor de rest hadden ze het weer aardig gerepareerd met zand. Bij de Wire Pass hebben we nog een sanitaire stop gemaakt. Vanaf hier vertrekt de wandeling naar ‘the Wave'. We zaten dus nog in North Coyote Buttes. De Wave is heel bekend en ziet er uit als een golf. Jawel, vandaar de naam Wave. Aangezien er maar twintig mensen per dag het gebied in mogen, is er een hele loterij voor nodig om de tickets te verdelen. We hebben dat wel geprobeerd, maar helaas. Yermo vertelde ons echter dat de South Coyote Buttes net zo mooi zijn en zelfs veel groter en meer verschillende kleuren. Richting het zuiden werd de weg steeds slechter en ging het grind over in mul zand. Soms scheurde hij met veertig miles per uur door het zand. En dan te bedenken dat er maar één spoor is. Als dat maar goed gaat! Tot nog toe wel en zo kwamen we rond half tien aan bij Cottonwood. Na wederom een pitstop, maar dit keer in de vrije natuur, gingen we te voet verder. Door het mulle zand leek het wel of we op het strand liepen. Maar met het kleine struikgewas toch heel anders. Door de vele regenval van drie weken geleden waren er nu veel bloemen. Prachtig! Maar dat was pas het begin. Eenmaal bij de rotsen aangekomen viel ons mond open. Wat prachtig! Die kleuren en die lijnen. Het zijn allemaal versteende zandduinen, vandaar die mooie lijnen. Yermo liet ons de mooiste plekjes zien. Door de regen van laatst waren er nog kleine poeltjes waarin de rotsen weerspiegelden. Ja, dit is niet uit te leggen hoe mooi dit allemaal wel niet is. Op een gegeven moment hebben we even een rustpauze gemaakt. Zittend op de rotsen met een waanzinnig uitzicht. In de verte kon je zelfs Bryce Canyon zien liggen. Ook op de terugweg kon ik niet stoppen met foto's maken, met als resultaat ruim tweehonderd foto's. Na twee en een half uur genoten te hebben van al het moois, waren we weer terug bij de auto. Daar kregen we eerst nog een heerlijk koud watertje met een energiebar. Als lunchplek had Yermo een ander plekje op het oog, namelijk White Pocket. Onderweg zagen we ‘m al in de verte liggen. Een enorme witte rots middenin een relatief vlak landschap. Ook nu had Yermo er weer een rap tempo in zitten, Foto's maken lukte daarom niet en besloot ik de camera maar eens op filmen te zetten. Nog nooit gedaan, dus dat was even puzzelen. Ook het filmen was vrij lastig door de kuilen en het mulle zand. Als dat maar weer goed gaat............ Dit keer dus niet. Ineens was daar een tegenligger en met maar één spoor geeft dat problemen. Voordat we het wisten was daar een enorme knal en vlogen de airbags om je oren. Wat een mazzel dat ik achterin in het midden ook m'n gordel om had! Dat ik gelijk zo'n spectaculair filmpje zou maken! Maar de schrik zat er wel even goed in. Gelukkig stapte we allemaal zonder kleerscheuren uit, alleen wat onder het witte stof van de airbag. Onze auto zat behoorlijk in elkaar. Ja, daar sta je dan in de middle of nowhere. En nu? Yermo kon de auto nog wel starten. Vervolgens heeft hij de auto aan de kant gezet. D'r lekte van alles, dus veel meer kon er niet mee gereden worden. We hadden echt de mazzel dat de andere auto minder schade had zodat die nog wel kon rijden. Zij brachten ons toen naar het ranger station waar de baas van Yermo ons kwam ophalen. Na ruim twee uur door het zand geploegd te hebben kwamen we daar aan en had Yermo ook weer bereik met z'n mobiele telefoon. Ondertussen werden de verzekeringspapieren ingevuld en konden wij op een grote plattegrond zien waar we nu allemaal geweest waren. Tegen drieën waren weer ‘thuis'. Wat een avontuur! Op onze veranda hebben toen ons lunchpakketje opgegeten, twee overheerlijke sandwiches. Het was dus geen mixed salad geworden door al die kuilen en de klap. Ook de broodjes hebben het overleeft. Om de spanning te ontladen hebben we nog een korte trail gelopen en heel toepasselijk de Coyote trail genaamd. Laten we daar nu net vandaan komen! De trail zelf was niet zo spectaculair, dus namen we een alternatieve route. En zo kwamen bovenop de rots uit met uitzicht op het resort. Wat een waanzinnige plek! Eenmaal beneden gingen we ons opmaken voor het avondeten. Het wordt hier snel donker, dus de desert view is dan één zwart gat. We hadden daarom weer een lekker tafeltje aan het zwembad. Dit keer trakteerden we onszelf op een lekker flesje wijn en genoten we van een filet mignon en gevulde tortelloni met een caesar salad. Ondertussen konden we ook van mooie fluitmuziek genieten. En dat live! Een local, Trace Joseph speelde op een soort Indianenfluit. Echt de muziek van hier! Een mooie afsluiting van een bijzondere dag!