10-09-2012 Canyon Point

Happy 20th anniversary! Jawel, het is onze trouwdag vandaag! Wie had dat twintig jaar geleden kunnen bedenken dat we nu hier in Amangiri zouden zitten. Nou niemand, want toen stond dit pandje er nog niet, ha, ha. Vanochtend waren we eer vroeg uit de veren, want er stond nog een leuke hike op het program. Eerst nog even de maagjes vullen met een stevig ontbijt. Na afloop hebben we ons lunchpakketje opgehaald. Laat dat nu in een picknick-rugzak zitten met een tafelkleedje, bordjes en glazen! Alleen het etenswaar hebben we eruit gehaald en in onze eigen rugzak gedaan. Ondertussen was het toch half tien geworden voordat we klaar waren voor vertrek. Om de Studhorse Trail te kunnen bereiken had je eigenlijk eerst een stukje van de Hoodoo Trail nodig, maar je kon je ook laten brengen. Dat laatste vonden we een beter plan. En zo bracht een mooie BMW X5 ons naar het begin van de Studhorse Trail. Het eerste stukje was vrij eenvoudig over open terrein. Maar op een gegeven moment werd het lastiger en waren we de markering kwijt. We liepen dan ook de verkeerde kant op. Dan maar de andere kant op, maar ook dat liep dood. Achteraf bleek dat op een paar meter hoogte het einde van de canyon te zijn. De trail bleek ook iets hoger te liggen en uiteindelijk zaten we weer op de goede weg. Onderweg heeft Moppie nog een mooi cadeautje gevonden, een mooie steen in de vorm van een hartje. En dat op deze dag! Aan het einde van de trail kregen we een waanzinnig toetje, een slot canyon. Dit keer niet in rood gesteende, maar meer grijs- en crèmekleurig. Het was af en toe nog best een geklauter om door de smalle canyon te komen. En echt breed was het ook niet echt. Maar wat een lijnenspel! Prachtig! Voordat we weer de terugweg namen, hebben we eerst nog een banaantje opgepeuzeld. En ook de terugweg was weer wonderschoon. Eenmaal weer uit de canyon zagen we donkere wolken onze kant op komen en hoorde we het in de verte ook onweren. Ook voor vandaag werd er weer wat spanning ingebouwd! Dat werd dus in een rap tempo teruglopen. En nog voordat het ging spetteren waren we weer aan het begin van de Studhorse Trail. Hier had je ook een cabin waar je eventueel kon schuilen. We liepen de veranda op en wie kwamen we daar tegen? De baas van Yermo! Aan hem vroegen wij advies of het verstandig was om door te lopen naar het resort via de Hoodoo Trail, want anders had hij gewoon het resort gebeld voor de ophaalservice. Dit was immers ook de plek waar we vanochtend werden afgezet. Maar hij dacht wel dat de regen en het onweer nog wel een uur nodig had om onze kant op te komen. En dus gingen voor het laatste stukje te voet verder. Dat was nog best wel een klim en het weer werd er niet beter op. Het ging harder waaien en al gauw waren de eerste spetters voelbaar. Eenmaal bij het uitkijkpunt aangekomen moesten we zelfs schuilen voor de harde wind. Het uitkijkpunt hebben we dan ook maar links (in dit geval rechts) laten liggen. Ondertussen hebben we onder een grote steen moeten schuilen voor de harde wind en ook wat regen. Maar die wind was erger, want daardoor kreeg je ook een hoop zand in je gezicht. Op een gegeven moment hebben we toch maar besloten om verder te gaan. Eenmaal aan de andere kant van de rotsen had je minder last van de wind en was het ook weer droog. Dit stukje van de Hoodoo Trail kenden we ook, want dat hebben we op de eerste dag gelopen. En dus was het niet ver meer. De pijpjes van onze camelbag probeerden we schoon te maken met de extra fles water van het lunchpakketje. Maar dat bleek wel heel kleverig te zijn. Het was dan ook geen water, maar die overheerlijke citroenlimonade! En in zo'n metalen fles met ijsklontjes was dat nog aardig koel. Alleen alles kleefde! Om één uur waren we weer veilig ‘thuis'. Voordat we goed en wel binnen waren, werd ons weer gevraagd of we koud water wilde. Ja, wat eenservice! Terug op de kamer zijn we ons eerst gaan douchen. We zaten onder het zand! Wel handig zo'n gratis scrubbehandeling! Inmiddels waren we ook wel toe aan het lunchpakketje! Dat was nog een heerlijke sandwich met kalkoen en geitenkaas en sla. Ondertussen betrok het ook hier helemaal, maar het was nog wel lekker qua temperatuur. Dus besloten we op deze speciale dag een lekker drankje te nemen op het terras. Het werd wederom de cava en we kregen d'r heerlijke tortillachips bij. Niet verkeerd hoor! Voor het eten hebben we nog wel even onze koffers gepakt. Ja helaas, maar morgen moeten we deze mooie plek weer verlaten. Om Half zeven zijn we even snel naar buiten gegaan voor de zonsondergang. Met de bewolking geeft dat een mooi rood schouwspel. Waanzinnig! Vervolgens hebben nog even lekker het haardje aangemaakt op de veranda en hebben we nog even heerlijke gezeten met een verfrissend drankje. Gelukkig was de wind gaan liggen en konden we ook weer buiten eten. En dit keer voor beiden de zwaardvis met popcorn puree. Werkelijk zalig! En omdat het toch feest is weer de heerlijke Merlot erbij. Teruglopend naar de kamer zagen we toch weer heel veel sterren. Dus dat moet goed komen morgen. En op bed troffen we ons laatste cadeautje aan. Dit keer een desert rose, met een mooi verhaaltje erbij. Nog een laatste keer gingen we van de heerlijke bedjes genieten. Weltrusten!